Pod koniec maja, mimo niepewnej jeszcze sytuacji pandemicznej, wybrałem się z Kubrykiem na rejs stażowy po Bałtyku. Podobnych ofert jest w internecie sporo, ale wybór Kubryka był nieprzypadkowy. Miesiąc wcześniej za jego pośrednictwem czarterowałem jacht w Chorwacji i byłem pod wrażeniem, jak zostaliśmy obsłużeni jako załoga. 

Wróćmy jednak na Bałtyk :)

Majowy rejs rozpoczynał się w Marinie Gdańsk położonej w samym sercu gdańskiej starówki, naprzeciwko zabytkowego Żurawia, gdzie czekał na nas wyczarterowany z Niemiec, wygodny  46-stopowy jacht Thor. Patrząc na spacerujących wokół gapiów od razu poczuliśmy się wyróżnieni ;)

Podczas kolacji nastąpiła kluczowa narada i analiza prognozy pogody. Sztorm w Szwecji trochę uciekał nad ląd, a może też Kapitan dojrzał u nas jakieś zadatki na marynarzy, dość, że zapadła decyzja: płyniemy do Szwecji! Wprawdzie tylko do Grönhögen na Olandii, ale to przecież na drugą stronę Bałtyku!

Rano w poniedziałek postawiliśmy żagle i popłynęliśmy na Olandię. Czekało nas ok. 30 godzin rejsu, a więc nocne wachty, dużo falowania, sprawdzian odwagi i odporności na morską chorobę. Pogoda była piękna i nic nie potwierdzało nieprzychylnej prognozy.

Morze początkowo lekko nas kołysało, lecz wraz z oddalaniem się lądu fale narastały i u kilkorga z nas pojawiły się pierwsze oznaki, że Neptun żąda ofiary.  Na szczęście rady Kapitana, empatia załogi i spore zapasy kisielków, których wielka zaletą jest, że „w obie strony smakują tak samo” pozwoliły przetrwać niedyspozycję. 

Wiatr się wzmagał i wieczorem pogoda się popsuła. Morze rozfalowało się na dobre, a wychodzących na wachtę witał padający deszcz. Niektórym przestał pomagać kisielek, ale miła i świeża pościel, którą zapewnił nam Kubryk, sprawiała cuda. Ile warta jest wygodna koja, wie tylko ten, kto schodzi z nocnej wachty spędzonej w deszczu. Nie przeszkadza rozkołysane morze, jęk takielunku, szum wiatru, mruczenie silnika czy choroba morska. Zawijasz się w miękką kołdrę i zasypiasz bracie, jak aniołek.

Nazajutrz po południu dopłynęliśmy do Grönhögen, niewielkiej wioski leżącej nad cieśniną Kalmarsund. Port, bosmanat, sanitariaty, miejscowe gospodarstwa, wszystko tu było niewielkie ale, mimo mżystej pogody, urocze.  

Prognozy znów się zmieniły. Spodziewany sztorm rozpłynął się w niebycie, a w jego miejsce pojawiła się nadchodząca flauta, zwiastująca długą drogę do domu. Musieliśmy wracać ☹
Ale jak tu wracać spełnionym, kiedy Szwecja okazała się taka mała i szara. Nabraliśmy już trochę doświadczenia i podpatrzyliśmy, gdzie szukać wiarygodnych prognoz pogody, więc posiłkując się nimi, staraliśmy się namówić Kapitana na szybki skok do Kalmaru. Jurek chyba nas rozumiał bo rzekł: damy radę, ale musimy wypływać z portów wcześnie rano, a z Kalmaru wręcz w środku nocy. Nie trzeba było nam tego dwa razy powtarzać! Humor wszystkim wrócił i natychmiast znaleźli się chętni na nocnewachty.

Rano przywitało nas słońce i popłynęliśmy do Kalmaru.
Chmury zebrane nad Kalmarem szybko się rozwiały i już do końca pobytu towarzyszyła nam słoneczna pogoda, która pozwoliła zwiedzić to niewielkie, ale piękne miasto. Wszędzie było blisko. Uniwersytet Linneusza w samym porcie, tuż obok zadbany park, pierwotną rybacką część miasta, „nowszą” starówką z rynkiem, znakomicie zachowaną twierdzę broniącą od wieków miasta można było zwiedzić piechotą w kilka godzin.
To była prawdziwa Szwecja w pigułce, a spacerujące po parku „gołębie” budziły zachwyt i respekt jednocześnie. 

Po długim spacerze, zakupieniu pamiątek, co z powodu pandemii nie było łatwe, oraz zdobyciu kiszonych śledzi, co było jeszcze trudniejsze, położyliśmy się na krótko spać.

O trzeciej nad ranem nocna wachta wraz Kapitanem wyprowadziła jacht pomiędzy skałami i gąszczem świateł na wody Kalmarsund. Żegnaj stały lądzie.